BERLINAALTJE 3. 'Babettes feest'

            

                                                           

                                                                  BERLINAALTJES

                                                                  3.     ‘Babettes feest’

 

Wendisch-Priborn, 190 km noordwest van Berlijn.

Een stulp met enkele straten en 420 inwoners, neergesmeten in het vlakke landschap van Mecklenburg-Vorpommeren. 

De fietsroute voert in de voormalige D.D.R door een licht glooiend landschap van weiden, akkers en bossen - en schijnbaar ingeslapen dorpjes.

Langs eindeloze maisvelden, waarvan de oogst wordt opgeslagen voor de bio-agrarische industrie in immense silo’s op even immense landbouwbedrijven - die doen denken aan kolchozen, maar intussen allen geprivatiseerd zijn.

Dit over veelal geasfalteerde wegen, soms over zandwegen - behalve in de dorpscentra, waar de uiterst hobbelige kasseien behouden werden.

Het asfalt eindigt abrupt bij het inrijden van het dorp en herneemt bij het uitrijden. Er zijn dan ook weinig fietsende dorpelingen in het straatbeeld te bekennen...

Zo’n dorp is Wendisch-Priborn, waar het sympathieke echtpaar Karin en Dieter ons als gasten verwelkomt.

Beiden waren het grootstedelijk helse leven in Düsseldorf beu, en weken in 2004 uit naar de voormalige D.D.R. – waar zij uiteindelijk na veel zoeken een op te knappen woning vonden.

Voor onze gastheer, geboren in de D.D.R., was het zelfs een terugkeer.

In 1957 verkaste hij op negenjarige leeftijd naar het Westen. Zijn moeder en zus waren eerder uitgeweken om in Duisburg de zorg op te nemen voor de terminaal zieke maternale grootmoeder– waarvoor zij een uitreisvisum bekwamen.

Enkele maanden later besliste de vader hen achterna te gaan. Met de trein naar Oost-Berlijn, en met een smoes de grens over naar West-Berlijn.  Want slechts Oost-Berlijners konden vóór 1961 vlot naar het westelijk stadsdeel.

Dit gold evenwel niet voor de overige D.D.R.-burgers, die niet zomaar een uitreisvisum konden bekomen.

Zogenaamd wegens van een afspraak voor een noodzakelijk medisch onderzoek raakten vader en zoon de grens over naar West-Berlijn, waarop een vlucht kon geboekt naar Duisburg.

Zo ging dat in die tijd.

En 47 jaar later maakte onze gastheer, intussen gepensioneerd, de omgekeerde beweging.

Zo gaat dat in deze tijd.

‘Wessies’ werden evenwel niet zomaar aanvaard op het traditionele Oost-Duitse platteland,.  Bovendien heerste nog zekere rancune wegens de uitverkoop van de D.D.R. na de Wende.

Met behulp evenwel van een sympathiserende buurvrouw en dank zij veel inzet, slaagde de integratie wonderwel.

Karin gaf in het dorp kooklessen, die vrij succesrijk waren.  Dit alles ‘umsonst’, zonder enige vergoeding.

Voor elke sessie werkte zij 6 gerechten uit, deed de inkopen, plande de sessie, en stond in voor de opruiming.

Uiteindelijk gaf ze er na 13 jaar de brui aan. De ‘vanzelfsprekendheid’ waarmee een en ander werd aanzien, werd haar te veel.

Dieter van zijn kant richtte een petanqueclub op en organiseerde met de dorpsbewoners een jaarlijkse theatervoorstelling, die doorging in de plaatselijke ‘Kneipe’ - zeg maar ‘de dorpskroeg’, de enige sociale ontmoetingsplaats

De voorstellingen brachten jaar na jaar quasi het hele dorp op de been.

En dit wekte de interesse van de Nederlandse veeboer - noemen we hem gemakshalve Jaap - die na de Wende het lokaal veebedrijf had overgenomen voor de figuurlijke appel en het ei.

Zo ging dat in die tijd.

Maar terug naar de Kneipe.

Zoals gezegd kreeg Jaap interesse en nam de Kneipe over.

Maar Jaap liet zijn oog vallen op een lokale dorpsschone.

Het gevolg laat zich raden. Mevrouw Jaap vertrok met slaande deuren en het was uit met de Kneipe.

Jaap besliste deze af te breken, en liet een puinhoop achter - letterlijk én figuurlijk. Midden in het dorp en vlak naast de petanquebaan, waar de ballen stuiterden op zoveel afzichtelijks.

Uiteindelijk werd de lokale pers ingeschakeld. Na een artikel in de regionale krant werd de puinberg 1 jaar later opgeruimd.

Sindsdien is Wendisch-Priborn het zoveelste dorp zonder kleinhandel en nu ook zonder dorpskroeg.

Zeg maar het ‘Westhoeksyndroom’.

 

Met wél nog een mobiele bakker en slager die eenmaal per week langskomen.

En toch… Het dorp ontvolkt niet, zoals zoveel dorpen in landelijke regio’s.  Verschillende jongeren die het dorp verlieten om in Hamburg of Berlijn te werken, kwamen na enkele jaren terug, kochten er een woning en stichtten er een gezin.

Daarnaast blijkt het dorp ook in trek bij Berliner.

En zo blijkt Wendisch-Priborn toch een atypisch dorp, in de wondermooie streek van de grote meren.  Die voor alle Duitsers geen ‘Meren’ maar ‘Seen’ zijn.

Maar dit is een ander verhaal.

Berlijn, 30 september 2023.